“Hoezo, Madeleen? Waarom veranderen jullie van koers? Jullie lagen zo mooi. Nu lig je in de luwte van de boot voor je.” Ik zet een stapje naar achter zodat ik verder verwijderd ben van de schouder waar ik overheen kijk. Ik zie op het scherm de wedstrijd terug. De havenmeesters filmden de race vanuit de rib. Ik strijk een lok haar achter mijn oor. Rare handeling eigenlijk. Alsof de pluk haar verplaatsen mij het antwoord geeft. “Volgens mij hadden we een goede reden”, zeg ik maar.
Ik sta op het Havenkantoor van Lelystad Haven. Ik krijg een spontane spoedcursus wedstrijdzeilen van de havenbaas. “Kijk naar de Fast Food. Hoe het team samenwerkt”, vervolgt hij. De Fast Food, een FF 95, won de race. Zowel eerste in de SW-klasse als in de ORC-klasse. Bij de bekendmaking van de uitslag op de steiger keek ik de kapitein al aan met mijn boze oog. Gevolgd door een dreigement om hem het water in te duwen. Het resultaat? Ik mag een keer mee tijdens een training. Ik ben benieuwd naar de samenwerking binnen een ander team. Ligt daar de sleutel tot succes?
We eindigden dus niet als eerste, maar als vijfde… van de zeven… Een enorme domper na een fantastische zeilavond. De zon hoog aan de hemel, 20 graden warm én wind. Na de start volgde een klapje links, een klapje rechts. Fok links, fok rechts. Fok, de kracht in mijn armen mist. “Niels, help!” De voordekker helpt me met de laatste stukjes van de fok. We zijn goed op elkaar ingespeeld, op onze manier. Mijn armen willen niet na het vele schrijven. Niels’ voeten willen niet door een verwonding tijdens het kitesurfen. Zolang het bloed niet over het dek stroomt, varen wij door.
De zon schittert op het water, de meeuwen begroeten ons op de dijk, de wind stuwt ons voort en blaast mijn hoofd leeg. “Klaarmaken om te gijpen!” We gijpen, we bepalen koers, we hijsen de spinnaker. En zo varen wij de wedstrijd. Vol enthousiasme werken we hard om het schip zo snel mogelijk naar de finish te brengen. Een een-op-een-wedstrijdje met de Engelina, een Bavaria 36, winnen we in het wedstrijdveld. Hoe? We loeven ze eruit. Heerlijk!
En nu kijk ik dus verbaasd de wedstrijd terug. “Zie je het verschil? De tweede keer staat de spinnaker een stuk beter. Zo pak je wind”, wordt mij onderwezen. Jeetje, wat een sport dat zeilen. Op zondag zet je de koers paling-als-lunch uit, op woensdagavond gaat het om tactiek, samenwerking en goed trimmen. Dat wist ik, maar ik heb nog zoveel te leren…