Plat op mijn rug, lig ik op het voordek. De fok raast over mijn neus heen terwijl mijn linkerhand de spinnakerboom omklemt. In de wending van het schip rolt mijn lichaam naar stuurbord, voeten bijna overboord, water stroomt over mijn benen. Ik trek de fok recht en klauter naar bakboord over de boom heen naar de hoge kant. De vaart zit erin. De Boekanier wijkt uit voor omliggende concurrenten in het wedstrijdveld. Wij strijden naar de startlijn. Nogmaals overstag. Wederom glijd ik weer bijna overboord. De spiboom in mijn rechterhand. Dat moet makkelijker kunnen!
De rollen in het team zijn net weer wat anders. Ik weet niet of de mannen mij als fokvrouw hebben verbannen uit de kuip of dat ze echt denken dat ik een meerwaarde lever als voordekker. “Bakboord!”, roep ik vanaf de punt. De tegenligger moet wijken voor ons. Loef wijkt voor lij. Full focus naar de startlijn. “Nog veertig seconden.” En dan… Zeilen strak, we gaan, we snijden door het water. Bijna vooraan.
“Ruimte voor de dijk”, ditmaal tegen ons. Ze hebben ruimte zat! We pikken wind van de Anoniem. “Dat doe je niet bij een klein waarschip”, laat de schipper ons naderhand geagiteerd weten. We varen op handicap en dit was legitiem.
Dat we de strijd aangaan merkt ook de Primo Volente, een Beneteau First 375. We komen de boot meer dan drie keer tegen gedurende de wedstrijd. We varen zo hoog mogelijk zodat zij niet kunnen passeren. Dat lukt net niet. Ondertussen maak ik de spinnaker klaar. Samen met Niels, omdat ik nog niet zeker ben van mijn kunnen. “We hijsen hem aan stuurbord.” Fok… de zak hangt aan bak. Snel wisselen en dan toch… moet hij wel aan bakboord. De Boekanier klapt op de golven. Water slaat over me heen, de zak gaat open en het blauwe zeil glijdt met rap tempo het water in. Zo snel mogelijk halen we hem naar binnen. Dit kost ons minimaal één plek in de einduitslag, bedenk ik me als ik op de hoge kant zit en mijn haar uitwring.
Lui leioog
Deze Optima 101 loopt als een speer op de spi – die staat nu niet op. Dit kost ons twee plaatsen. Door de commotie vergeten we het leioog te verplaatsen. Bam! Weer een paar minuten langzamer. Down wind ligt de Primo Volente toch weer achter ons. En plat voor de wind varen we sneller, totdat we uit het roer lopen. Het kost allemaal tijd.
Daardoor zitten we wel langer op het water. De zon kleurt ondertussen de lucht in magisch roze en oranje. Het water golft en de wind blaast de werkstress weg. Hij blaast ons ook acht seconden eerder de finish over dan de Primo Volente. Yes!
We genieten in de Yachtclub. Daar maken we kennis met de mannen van de nieuwe deelnemer de Bobsleigh, een Beneteau First Class Europe. We proosten op een komend varend whiskycollege. Wat een goed idee en wat een goede avond. Met een vreugdesprongetje over de steiger richting de boot en kooi. Wat een goed gevoel, zeilen.
“Hoezo, Madeleen? Waarom veranderen jullie van koers? Jullie lagen zo mooi. Nu lig je in de luwte van de boot voor je.” Ik zet een stapje naar achter zodat ik verder verwijderd ben van de schouder waar ik overheen kijk. Ik zie op het scherm de wedstrijd terug. De havenmeesters filmden de race vanuit de rib. Ik strijk een lok haar achter mijn oor. Rare handeling eigenlijk. Alsof de pluk haar verplaatsen mij het antwoord geeft. “Volgens mij hadden we een goede reden”, zeg ik maar.