“Los, alles los!” De giek giert over mijn hoofd heen. In een reflex grijp ik de grootschoot. Vliegles volgt. Van Stuurbord naar bakboord naar bijna overboord. My god, wat is de dijk dichtbij. De spinnaker is binnen. Enigszins nat. Iemand rolt de fok in en we laten het grootzeil naar beneden vallen terwijl Niels de motor start. Waar is voor, waar is achter? Gelukkig is er geen verwarring tussen boven en beneden. Wat is er aan de hand? Rik stormt vanuit binnen de kuip in met de noodhelmstok in zijn handen. O, jee… Hopeloos stuurloos…
Deze woensdag begon zo goed, met een positief bericht van de kapitein. “Uit de analyse blijkt dat we 0.3 knopen harder moesten varen vorige week. Dan zouden we eerste zijn geworden. Dat moet haalbaar zijn. Daarom besteden we extra aandacht aan de trim vandaag. We gaan experimenteren. Ook al kost dat ons plekken.” Zo gezegd, zo gedaan.
Niels achter het roer, Rik in de rol van instructeur. En daar is hij goed in. Ooit een bijlesje natuurkunde gehad van hem, vervolgens haalde ik alleen maar negens. Dus: alle vertrouwen. En terecht, blijkt. We varen de ‘ZIZ’ – Zuidgat uit > Sport I > Zuidgat in. Mooie lange rakken geven ons tijd om experimenteel te trimmen. Tobias en Rik trimmen het relatief nieuwe grootzeil zo goed af dat de Boekanier richting 100% loopt van wat hij kan met de weersomstandigheden van het moment. Ook voor de wind. Bart en ik leren meer over de stand en mogelijkheden van de fok. Ik leer de taal van de ‘tell tails’ te verstaan en ik begrijp ineens waarom de fok een blauwe lijn heeft.
De snelheid zit er goed in. We naderen het Zuidgat voor de tweede keer. De spinnaker laten we staan. Het kan net, of toch niet? Iedereen in hoogste paraatheid. De spi moet direct naar binnen als Niels het zegt. Op een haar na glijdt het blauwe zeil met 8 knopen snelheid over het water. Iets meer wind en we gaan om. Mijn hartslag is hoger op dit moment dan tijdens een hardloopwedstrijd. Heerlijk, dit is zeilen. Er is niets anders dan het hier en nu in samenspel met de elementen.
Dan buldert de kreet: “Los!” De boot duikt plotseling richting de dijk. Niels gebaart naar Rik dat de boot niet meer bestuurbaar is. Alle zeilen gaan omlaag. De noodhelmstok wordt op het roer geplaatst. De rust keert terug op de boot. Ik tracht de adrenaline te temperen met nicotine. Even op adem komen terwijl we de box in brommeren. Wat is de oorzaak? Het blijkt de stuurketting te zijn. Die is gebroken. Gelukkig zijn wij nog heel. Heel? Rijker en sterker zijn we. Ook dit kunnen we aan. Beware, Woensdagavondracers. Als de ketting is gemaakt, maken wij een serieuze comeback.
Hoop ik…
“Hoezo, Madeleen? Waarom veranderen jullie van koers? Jullie lagen zo mooi. Nu lig je in de luwte van de boot voor je.” Ik zet een stapje naar achter zodat ik verder verwijderd ben van de schouder waar ik overheen kijk. Ik zie op het scherm de wedstrijd terug. De havenmeesters filmden de race vanuit de rib. Ik strijk een lok haar achter mijn oor. Rare handeling eigenlijk. Alsof de pluk haar verplaatsen mij het antwoord geeft. “Volgens mij hadden we een goede reden”, zeg ik maar.